Weblog van 007

Arie verzint soms dingen om toch z’n zin te krijgen. Sinds mijn cursus orthodontie van zaterdag mag hij z’n knuffel Wolk niet meer de hele dag met zich meezeulen. Wolk ligt nu overdag in Arie’s bed te slapen . Hij is namelijk een babietje en moet veel slapen. Wolk heeft echter ook een baan: hij houdt toezicht op de woonkamer vanaf de witte kast, dat doet hij als hij beneden is.

Soms wil hij Wolk toch in z’n buurt hebben: “Mama, Wolk huilt boven. We moeten hem troosten.” Of hij wil duimen: “Zit pindakaas aan vingers, Arie aflikken.” Vooral z’n duim, alleen z’n duim eigenlijk.

Compromis: samen een middagdut in de hangmat.

Op maandagochtend doen we altijd de wekelijkse boodschappen. Ted zit bij mij in de grote kar en Arie heeft zijn eigen kleine wagentje. Daar mogen alleen de boodschappen in, die hij graag eet. Banaan, perzik, brood en ook de crème fraîche vond ie wel wat vandaag. We moesten alleen nog Evergreen en ik was alvast de hoek om. Arie kwam maar niet achter me aan. Het was druk bij de kassa, misschien liep ie buitenom. Snel de paden langs gekeken: niks. Toen maar richting uitgang, of hij niet allang naar buiten was naar de parkeerplaats, al dan niet in gezelschap van een Enge Man. Toen ik me langs de kassarij wrong, was meneer al terecht. Daar stond ie keurig met een leeg karretje in de rij. Hij had zich tussen twee wachtenden in gewrongen, z’n spulletjes op de band gelegd en hij wachtte tot hij aan de beurt was. Aan het gezicht van de vrouw achter hem was al te zien, dat ze het bij nader inzien toch niet helemaal normaal vond dat een peutertje in z’n eentje boodschappen deed. Toen ik z’n boodschappen van de band haalde met een vermanend “Arie je kruipt voor, dat is onbeleefd.”, zei iemand: “Maar wel slim”. Maar hoe je mensen zo gek krijgt dat je de bomvolle grote kar ook nog eens voorlaten…

Wat een lekker weer was het vandaag toch nog. We zijn maar even gaan fietsen. Van tevoren wisten we niet goed waarheen, maar dat was niet zo belangrijk. Het imminentste issue was om iedereen op de fiets te krijgen, inclusief accessoires, zoals een adequaat afgeladen luiertas. Eenmaal gezeten op onze fietsen, besloten we naar de Altena te rijden, om aldaar witbier en sap te nuttigen op het terras. Maar de Altena was helaas dicht, dus toen naar Mona’s. Hier konden we wel terecht.

In alle haast was ik vergeten om rubbertjes in de sapflessen te doen, dus die waren leeggelopen in de luiertas. Een aantal zaken was nog bruikbaar. De slabben echter niet: doorweekt. Hierdoor niet geïntimideerd togen wij toch naar binnen. Ze namen ons eens op, de aarzeling zichtbaar in hun ogen, maar we mochten toch plaatsnemen. Het werd al snel gezellig, met twee servetten bij Arie en Ted om de nek geknoopt, appelsap en witbier voor de neuzen en Tournedos a la Pim en schnitzel in aantocht. Het eten zelf ging ook heus niet onaardig. Ik betrapte mezelf al op de gedachte dat we dit best vaker konden doen.

Na het hoofdgerecht werden ze echter onrustig, dus toen maar besloten om ze wat te laten rondlopen. Al vrij snel hadden Arie en Ted contact gelegd met de omringende tafels. Ofwel door breed grijnzen (Ted) ofwel door het in een ruime boog opgooien van knuffel Wolk (Arie). Als extra troef had Arie ook nog zijn zonnebril, die hij besloot te showen bij een opa en een oma die ook uit eten waren. Zij pakten dat leuk op. Ook toen Arie vanaf een meter of twee zijn zonnebril met een mooie vorm van ballistisch gevoel in de fruitsalade van de mevrouw gooide! Hij bleef er met de pootjes ook leuk insteken! De mevrouw pakte hem er stoïcijns uit en zetten hem op. “Wat doe je nou?” riep Arie. Wij lagen toen al dubbel van het lachen over de tafel gevouwen…

We hebben ons uiteraard netjes geëxcuseerd. De serveerster informeerde nog of we een toetje wilden. “Nou, als jij het aandurft, dan ik ook wel” was mijn antwoord. Dit was ook een groot succes. Er zaten zelfs sterretjes in! Opeten van het toetje verliep verder wel normaal, maar erg lang zijn we niet meer gebleven. Met een voldaan gevoel zijn we naar huis gefietst. Voor een eerste keer uit eten in een echt restaurant was dit…tja… Volgende keer zien we wel weer.