Weblog van 007

Arie en ik zijn vandaag naar het Kerstcircus in Nijmegen geweest. Arie was al dagen onrustig. De dag zelve was hij al om 6:03 wakker en de avond ervoor had hij een brok in zijn keel gehad en kriebels in zijn buik, naar verluidt. Hij had het ook al allemaal verwerkt in een tekening, zoals hierboven te zien is. Deze is inmiddels in het bezit van meneer Freiwald zelf. Die stond ons met zijn circusmensen uit te zwaaien toen we naar huis gingen. Had ik op Youtube al gezien dat ze dat deden, dus de tekening zat in mijn binnenzak.

Het circus begon on 12.30, maar om 10.00 hield Arie het niet meer, dus het was verstandiger om maar vast te gaan. Sowieso moesten we een uur van tevoren de kaartjes nog ophalen. Na een korte maar chaotische zoektocht naar Arie’s schoenen, niet gevonden, dan maar kaplaarzen aan, vertrokken we. We kwamen uiteraard veel te vroeg bij het circus aan. Het stond er allemaal wel, maar iedereen leek nog te slapen. We zijn er maar eens rustig omheen gekuierd. Daarna was er nog steeds rijkelijk tijd. We hadden zelfs het NEC-stadion al bekeken. Ik stelde voor om dan maar even naar de tegenoverliggende kinderboerderij te gaan, maar dat wilde Arie pertinent niet, want we zouden wel eens te laat kunnen komen voor het circus. Derhalve vernikkelend van de kou gewacht voor het loket, totdat het open ging. Hier stond gelukkig ook een aardige mevrouw waar we een praatje mee gemaakt hebben. Heel gezellig. Uiteindelijk kwam de zon door en ging het loket open. Hoezee! Kaarten voor alle aanwezige Arie Barissen! Toen wilde Arie wel mee terug naar de auto, waar we even gelunched hebben en wat opgewarmd zijn. Arie zat gezellig naast me op de voorbank.

Om 11.00 mochten we dan naar binnen. We mochten nog niet naar onze plaatsen, maar wel alvast in de tent voor de ingang. Arie viel achterover in een kerstboom. Het staat op film 🙂 Meteen maar popcorn gekocht, erg lekker.

En toen mochten we naar binnen. Het was prachtig. We zaten stijf vooraan en Arie zat ademloos en met open mond. Er volgden vele hoogtepunten, waarvan ik er hier enkele zal vermelden:

• Het stukje wortel dat de olifant met zijn slurf bij Arie uit zijn hand pakte.
• De popcorn.
• Sowieso alle artiesten.
• Het overhalen van Arie in de pauze om even naar het toilet te gaan. Dit lukte pas de vijfde keer dat ik het probeerde. Toen ik me omdraaide van de pisbak was Arie weg…! Ik schrok uiteraard, want ik zag hem ineens niet. Stiekum wist ik het echter wel. Hij was de hele weg teruggerend naar de piste, want anders was de olifant misschien weg. Ik vond hem daar zoekend naar onze stoelen, hij riep me al, de olifant was er nog.

Op de terugweg in de auto was het stil. Met wolk dicht tegen zich aan was Arie druk alles een plekje te geven. Thuis ging hij met de lego aan de gang en niet lang daarna kwamen Suzan en Ted al terug van het zwemmen. Arie had popcorn voor hen bewaard en ging het snel halen.

*geluid van brekend plastic*
Arie: “Ow nee, alweer iets stukgemaakt.”

Alweer van een maandje geleden, maar nog steeds van toepassing.

Arie mocht vandaag kennismaken op zijn nieuwe school. Hij koos voor de aanval en begon tegen de onderbouwcoördinator een oeverloos verhaal over de Klompjes, waarin hij zeven sprookjes door elkaar vertelde, Sneeuwwitje de hoofdrol speelde en de dwergen vervangen waren door kikkers. De onderbouwcoördinator deed daarna haar verhaal over het reilen en zeilen op school en Arie dook intussen een overjarige pepernoot op vanonder de tafel. Ted ging nu ook schatduiken en er kwam van alles boven tafel. Niet in het minst het karakter van de heren. Op de vraag: “En moeten we nog iets speciaal weten over je zoon?” hoefde ik geen antwoord te geven, de ontstane chaos sprak voor zich.

Toen kwam de rondleiding door de school. Arie werd stiller, zijn ogen werden groter en zijn rechter wang en oor steeds roder. Hij zat alles in zich op te nemen, en was wel een pietsje geïntimideerd door de grote jongens uit groep 8. Er was nog tijd voor een meet and greet met juf 1, Hannah, een kopie van Adele Bloemendaal. Helaas was juf 2, Vera zoek, maar Arie had na het zien van een juf al besloten dat ze beiden heel lief waren en had het de rest van de middag over niks anders.

Tot slot hebben we nog even de zijingang waar zijn groep straks naar binnen gaat uitgeprobeerd, een plas gedaan (Arie en Ted) en met de schoolgids klemvast (Arie) gingen we weer.

Diezelfde middag kennisgemaakt op de BSO. Die kende hij nog als ontmoetingsplaats voor de lampionnenoptocht met Halloween en het busje nog van het uitstapje van vorige week. De Spongebob welkomstkaart deed de rest. Arie zag het daar ook wel zitten.

Vervolgens bij de Bristol maar sportschoenen met klittenband gekocht voor zijn toekomstige gymlessen. Arie was met een bontgekleurde rolkoffer zo groot als hij zelf aan de wandel gegaan, dus hij  zat bij de instortende kledingrekken. Ted was ook prima herkenbaar nadat hij tussen de Spidermansloffen had gesnuffeld en er enkele aan het klittenband van zijn jas waren blijven hangen.

Na het afrekenen en de reprimande maar met frisse moed naar huis gegaan om alle jassen en wanten van naamlabels te voorzien. Laatste actiepunt is nu een antilekbeker te vinden die niet lekt… met matching broodtrommel. Dan kan het beginnen. We hebben er zin in.