In de herfstvakantie verveelde ik me op dinsdag al zo dat ik besloot een appeltaartrecept uit de Libelle uit te proberen, een tarte tatin (omgekeerde taart).
Ik pakte een steelpan, flinke klont boter erin, wat flinke scheppen suiker erover, 4 halve, geschilde appels erop, kwartier op het vuur, afdekken met een laag bladerdeeg en een kwartier in de oven. Toen met een ovenwant de pan uit de oven gehaald en bij het omdraaien van de taart het gloeiendhete handvat van de pan met mijn blote hand aangepakt. Yyyyyajjjjkkkks. Snel hand onder de kraan.
Ik: “Arie, kom eens hier!”
Arie:”Dat kan niet mama, Ted en ik zijn met de duplo aan het spelen!”
Ik: “Het is een noodsituatie, ga de telefoon halen!”
Arie: *zoef* “Ok, mama!” *terug met de telefoon*
Ik: “Ok, ga nu maar mijn agenda maar uit mijn tas pakken.” *zoef*
Huisarts gebeld, we konden meteen die kant op komen. Arie en Ted gingen braaf hun regenlaarsjes aan doen, Arie deed zelf zijn jas aan, hielp Ted met zijn jas en nadat ik mijn hand ruim tien minuten onder de kraan had gehouden konden we naar de huisarts.
Daar werd mijn hand verbonden tot ie 3x zijn normale grootte had. The mummy returns.
Ted: “Mama, waarom heb jij een witte hand?”
Arie:”Past wel mooi bij je tandartskleren.”
Het verband was zo warm, dat ik het er na een bezoekje aan de apotheek voor wat extra verband, snel weer afgehaald heb. Maar zo wist ik wel hoe ik het het beste kon verbinden. Na twee dagen had ik alleen nog een pleister nodig en op dag 3 was ie weer genezen. Het appeltaartrecept was een groot succes, maar let op de ovenwant: die heb je twee keer nodig!
Het levert wel een leuk verhaal op en wat zijn we trots op onze superheld. Goed gehandeld , teamwork!